Wie zijn dat, die mensen om me heen?
Wie deden dat, die pijn en haat voorheen?
Op wie kan ik rekenen, als het ff niet meer gaat?
Wie springt voor me in de bres, of het nou vroeg is of laat.
Van wie zou ik liefde willen, liefde die niet verder duurt?
Wie vindt mij belangrijk genoeg, dat hij mij het rechte pad op stuurt.
Wie kan tegen mijn pure tranen, als verdriet mij overheerst?
Wie kan mij aan het lachen maken, als kwelling me begeert.
Wie zal voor mij op gaan komen, als er iemand onredelijk is?
Wie zal mij terecht stellen, als ik mij in iets vergis?
Wie zou ooit mijn pure vriend zijn, die kijkt naar hoe ik innerlijk ben.
Van wie kan ik zeggen, dat ik blij ben dat ik hem ken?
Wie zal mij steunen, in mijn beslissingen, welke dan ook,
en zal met mij praten als ik met onrechtvaardigheid strook?
Wie kan mij aanzien? als ik weer eens humeurig ben?
Van wie kan ik zeggen dat het een EER is dat ik hem ken?
Men zegt wel eens"van familie moet je het hebben, zei vertellen je wat goed is of niet".
Maar wat nou als dat stukje wegvalt, en dan ineens niemand je meer ziet?
Op wie kan je dan zonder meer terugvallen, zonder dat het je negatief raakt,
van wie kun je zeggen, dat is mijn beste vriend, zonder dat hij je later in je hart staakt.
Wat nou als je geen familie hebt, die je zegen vieren, die trots zijn op wat je bent, die nooit je dag verstieren, en die altijd blij zijn je te hebben gekend?
Ik kan wel een vriendin zijn voor ieder die het nodig heeft,
en zorgen dat er geen strook van gevoelens achter kleeft,
maar als ik het nodig heb, en eens uit wil huilen,in wie zijn schouder kan ik me dan eens verschuilen?
Smascha