beneveld door de mist,
strekt het verdriet in mij
wanhopig haar armen uit,

verval ik in eenzaamheid,
de open plek waar het geurt
naar verdriet en gemis,
dansende bomen
beheersen mijn bestaan

soms vangen mijn armen zon,
slechts om één maan later
weer te vluchten onder de bomen,
dansend in de nevelen van de mist
 
 
 
 
Reacties op dit gedicht
Rien de Heer vindt het leuk als je reageert op dit gedicht

Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres


hiljaa: Dinsdag, februari 21, 2006 14:47
hier staan al de bomen mooi rechtop hahaha!
mooi geheel!
knufliefs-hiljaa--


semara : Dinsdag, februari 21, 2006 13:17
wauw vooral ook die zeer intrigerende foto erbij!!

knuf semara


Peter van Tiel: Dinsdag, februari 21, 2006 01:26
Nou heb ik niet zoveel met bomen, maar je foto en gedicht maken toch indruk op mij. Het is inderdaad net alsof ze dansen.
Welterusten,
Peter.


mamsiemomo: Dinsdag, februari 21, 2006 01:11
Mijn takken omstrengelen jou,..... niet om je vast te houden, maar om te knuffelen!!! Liefs, Mo


Raira (Ria): Dinsdag, februari 21, 2006 00:34
ik zou bijna met je mee snikken
wat triest zeg
maar ben blij dat ik ook vrolijke gedichten gelezen heb van je daarnet
dat maakt het weer goed

maar erg mooi in woord en beeld

liefs
Ria


Annemieke van der Ven: Dinsdag, februari 21, 2006 00:09
Overweldigend op alle fronten...

Kus Annemieke


Over dit gedicht
Auteur:  Rien de Heer Abbo 1Abbo 2GroeneSter
Gecontroleerd door:  michris
Gepubliceerd op:  21 februari 2006
Thema's: