Ooit zei ik tegen de zon dat de warmte van haar stralen,
zij het nooit tegen de warmte van jouw hart kon halen.
Ooit zei ik tegen de regen die plenste op mijn hoofd,
dat zelfs met al zijn water, het vuur van onze liefde nooit krijgt gedoofd.
Als donder en bliksem me bang zouden maken,
had ik jou, jij zou steeds over me waken.
Het mocht hagelen, sneeuwen of vriezen,
ik had je warmte en was overtuigd je nooit te verliezen.
Nu, na enkele jaren, straalt de zon niet meer.
Je hart is koel en kil.
Ik loop in de regen, telkens weer,
vraag aan de druppels waarom je me niet meer hebben wil.
De donder en de bliksemschicht,
tonen duizenden vragen op mijn gezicht.
Het hagelt,sneeuwt en alles is bevroren,
ik loop daar alleen, ik ben je voorgoed verloren.
Al laat je me nu staan en de kou,
weet dat ik blijf herhalen,
....... ik hou van jou !