Gedachten bij
'Wandelaar boven een zee van wolken'
van Caspar David Friedrich


Laat me...


Laat me zijn wie ik wil zijn,
laat me zelf mijn wereld vormen,
zonder je ontwikkelingsnormen,
vastgelegd zonder naar mijn
mening ook maar eens te vragen,
slijt ik straks mijn levensdagen,
zoals opsluiting moet zijn,
in een opgedrongen leven,
dat aan mij werd toegeschreven,
tot het eind van mijn termijn.

Ik wil eenzaam en alleen,
zelf mijn keuzes kunnen maken,
zonder van een spoor te raken
waar ik zelf niet zomaar heen
gegaan ben maar werd vastgeketend
aan een lot dat ooit betekent
dat ik mos vang als een steen,
zonder van mijn plaats te komen,
zonder ooit nog eens te dromen
aan gedachten van voorheen.

Alleen hier kan ik bestaan,
bovenin mijn eigen wezen,
ben ik eenzaam uitgerezen,
tot diegeen die ik voortaan
aan eenieder voor wil stellen,
die mij hier wil vergezellen
en hierbinnen durft te gaan,
waar geen mens wordt toegelaten,
waar men ook niet durft te praten,
want de stilte staat mij aan.