De wolken creëren een vlek
beschaduwd door duisternis
Waar tranen zich sluieren met kilte
en het licht is versteend
Verdriet verzamelt in flessen
waar de dop van is verwijderd
In de duisternis van de dag
overstroomt door eigen gevoel
Opgespaard en herschapen
zijn de lijnen weer tastbaar
Nat trekken ze over het gezicht
een gebroken weg van eenzaamheid
Verlaten gesluierd in regenbuien
waar geen druppel kan worden gewurgd
Enkel het fluisterende gelaat
wat de emotie gevangen houdt
Verlangend naar tranen,
die zich ineen met het gevoel
tot het donkerste der aarde
laten neerdruppen