Jij zei,
dat het niet kon.
Het was onmogelijk,
onmogelijk om samen te zijn.
Jij zei,
ooit, lang geleden.
Ik hou van je,
voor altijd.
Waar is het gebleven?
Jouw liefde voor mij?
De connectie die wij hadden?
De blik in je ogen?
Jij zei,
dat we bij elkaar zouden blijven.
Dat we nog lang en gelukkig zouden leven,
waar is deze gedachte gebleven?
Jij zei,
dat ik het beste was
dat jou was overkomen...
Nu hoor ik deze woorden niet meer,
dus blijf ik er maar over dromen.
Waar is het gebleven?
Pats, boem: 'weg'!
Snap je het dan niet?
Waar is het gebleven?
Ik wil je hier,
je blik,
je geur
Het is zo vertrouwd....
Maar het gekke is,
dat ik niet meer van je houw.