je staat daar
met je rug naar me toe
die klap die je me gaf
met zoveel kracht het leek wel kung-fu
hoe durf jij me te slaan
alleen maar voor die fout
kan een mens geen fouten meer maken
ik wil je verlaten maar het is joun liefde dat me tegen tegenhoudt
hoe vaak heb jij me nu bedrogen
ik heb je vertrouwd
hoeveel van die gespreken met ego-psychologen
hoevaak zijn we wel niet hertrouwd
ik deed het allemaal voor jou
omdat jij niet zonder mij kan
hoevaak heb je me niet naar buiten gestuurd in die winterkou
dan ging ik maar weer naar de achterbuurman
hij gaf me de steun wat ik nodig had
hij bedong met mij tepraten
zodat ik even al die probleemen vergat
hij is aardig, zoals al die Aziaten
jij begon te denken dat ik vreemd ging
ik heb je honderd keer verteld dat ik dat niet deed
in mijn leven was maar een ding
dat was jij ik wil dat je dat niet vergeet
maar jij geloofde mij niet
jij begong weer te slaan
ik zag aan jou ogen dat je er van geniet
van al die pijn dat je mij had aangedaan
ik ging bij je weg
jij ging achter mij aan
nam me weer mee naar huis
en begong me daar weer te slaan
hoevaak ben ik wel niet bij je weg ge gaan
en elke keer haal je me weer terug
weg gaan bij jou is een moeilijke hindernisbaan
en hoe ik eindig is op mijn rug
het wil niet meer
weg rennen heeft geen zin
het eingiste wat helpt is het zwarte dubbelloopsgeweer
en de twee kogels daarin...
"soms is het leven moeilijk maar we slaan ons er doorheen ookal doet het pijn"