Tussen zwijgen en spreken
zit een lange periode van twijfel
denken en het niet meer weten
uit pure verwarring maar proberen alles op te schrijven
maar de stilte van zwarte letters
in combinatie met de regen die tegen de ramen kletterd
wekt de schreeuwen binnen in mij
een geluid dat ik maar niet uit mijn hoofd krijg.
Tussen zwijgen en spreken
angst voor mensen die zich op je zullen wreken
angst voor eeuwig ongeloof
de werkelijkheid leeft in haar fluisteren, verdoofd
huilend in haar tranen vraag ze zich af waarom
niemand de waarheid geloven kon.
Bewijzen heeft ze niet, enkel in haar littekens
ze heeft het te lange tijd verzwegen
dit is de straf voor haar, omdat ze zichzelf niet heeft verdedigd
wanhopig voelt ze hoe het duister zich met haar herenigd.
Tussen zwijgen en spreken
zitten alle tranen en het bloed waarvan niemand wat heeft mee gekregen
de wanhoop en de pijn die ze voelt wordt niet serieus genomen
'ze zal er wel weer bovenop komen'
maar als je eeuwig buigt doordat je met zwaarte bent belast
en je hebt nergens een houvast
ooit zul je dan instorten, is het te laat
ben je zo gebroken dat je nooit meer zal kunnen staan.
Omdat ze haar woorden niet langer in stilte uit wilde spreken
heeft ze haar verborgen verleden opgeschreven
nog nooit is het zo stil geweest als iemand zweeg
nog nooit heb ik mee gemaakt dat niemand wat mee kreeg
van haar wanhopig besluit
ze stapte eruit
niemand zag haar ooit staan
ze lieten haar gaan
iets dat nooit gezien is zal niet worden gemist
je zult niet weten wat je nooit wist.