Mijn laatste gedicht voor lange tijd
Op dit moment schrijf ik dit met trillende handen,
klapperende tanden.
Je kunt dit zien als afscheid,
van mij, als grote/kleine meid.
De lucht is grauw,
ik zit op een bankje, in het park, in de kou.
Wat ik hier doe?
vanacht heb ik hier slecht geslapen, daarom ben ik moe.
Nu best wel vrolijk, veel verdriet in het begin,
maar toch zakt ik steeds verder in.
Deze ziekte is te zwaar,
iemand roept van boven.....kom maar.
Graag wi ik komen,
dan kan ik rustig en vredig verder dromen.
Zonder pijn en verdriet,
Er is niemand die me echt ellendig ziet.
Jannie Hoogendam: | Donderdag, januari 05, 2006 12:42 |
...op het nachtelijk duister, volgt meestal het morgenrood... Kom op hoor... Liefs Jannie |
|
Auteur: *sproeten_snoet* | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 05 januari 2006 | ||
Thema's: |