Mijn plekje
Alles zo fijn weggestopt.
Het o zo fijn wegstoppen.
Het wegstoppen er nooit meer aan denken.
Tot dat.
Tot dat ze er weer over begint.
Het komt terug.
Het schuldgevoel.
De angst,
De herinneringen,
Het gevoel van onmacht
Het gevoel van hulpeloosheid
Alles wat ik was vergeten; had weggestopt, verbannen uit mn leven.
Alles kwam terug.
Dat éne gesprek; het veranderde alweer mijn leven.
Het stukje kwam weer te voor zijn.
Erger en duidelijker dan ooit.
De paar tranen van toen was niets.
Niets bij wat er nu viel.
De tranen kwamen te voorschijn.
En deze keer niet zo makkelijk weg te stoppen
Deze keer zal ik het echt moeten verwerken.
De pijn, de angst; alles.
Ik was jou vergeten, die éne nacht.
De éne nacht die ik zo wanhopig graag wilde vergeten,
Wreekte zich.
En hij?
Geen idee.
Hij is het niet waard, al die tranen
Verdwenen zonder dat iemand ze zag.
Maar ik zag ze.
Ik voelde ze.
Nu weer, en keer op keer.
Tranen om niets vloeien er nu.
Ze zullen niet gekend worden.
Niet gekend, of erkend.
Tranen om niets
Tranen om mijn leed.
Maar niemand zal ze ooit weerzien.
Want na deze keer, zal er geen traan meer vloeien om mijn fout.
Niet om mijn fout of zijn fout.
Deze éne keer, en dan nooit meer.
Dank aan mijn dierbare vrienden, aan de weinige waar ik het gehéle verhaal heb kunnen delen.
En voor de andere die mijn steun gaven voor wanneer het nodig was, niet wetende wat de oorzaak was, of wie.
Zij zullen nooit met de ogen kijken naar hun eigen klasgenoot zoals ik altijd zal blijven doen.
Hem wordt dit bespaart.
Maar ik weet zeker dat hij gestraft zal worden.
Ooit, door iemand of iets.
Daar rust mijn hoop.