Ik snap mezelf niet meer...
kan er met m’n hoofd niet meer bij.
Het ene moment tranen
en het andere moment weer extreem uitgelaten en blij.
Soms even helder dan vraag ik mezelf af,
Denk ik te moeilijk zie en voel ik dingen die er niet zijn?
Zou best kunnen, maar wat ik merk van binnen
is soms die stekende pijn.
De angst voor afwijzing, het gevoel te falen,
die enorme onzekerheid.
Hoe hard ik ook lach, hoe vrolijk ik ook doe
ik raak dat maar niet kwijt.
Aan de buitenkant lijk ik zelfverzekerd, soms uitdagend,
ik heb alles zo goed op n rij.
Maar van binnen, zit dat meisje zo klein en onzeker,
dat meisje wil nu vrij.
Ik wil mezelf zijn, wil niet langer schuilen achter die gemaakte vrolijkheid.
Met doen alsof maak ik anderen tevreden
maar ik raak mezelf steeds kwijt...