toen ik het nieuws vernam
dacht ik dit is iets dat niet kan
het kan iedereen overkomen
maar ik had geen woorden
ik was bang om het te vertellen
bang op dat moment
voelde me zo alleen
"ik" altijd door mijn mama verwent
een grote beslissing kwam toen naar me toe
heb het verteld maar weet nog altijd zelf nie hoe
een klein mensje veilig opgeborgen in mij
het maakte me diep van binnen toch blij
dan kwam een dag,
dat mijn kleine meid het levenslicht zag
ik nam je stevig vast in mijn armen
om je dicht tegen me aan te verwarmen
tranen rolden over mijn wangen heen
twas geen vergissing, neen
ik bijna volwassen,
jij heel klein
maar nu een tweetal maanden later
hebben we het samen toch zo fijn...
het is geschreven naar mezelf toe, ik ben zelf nog jong, maar velen kunnen bevestigen dat ik het heel goed doe,
had ik een jaar ouder geweest, dan hadden de mensen zo niet op me neergekeken, daarom wil ik zeggen, ieder moedertje draagt zijn kindje in de buik, het wordt geboren en je ziet dat even graag als een moeder die een paar jaar ouder is dan mij...ik heb het even goed gedaan als ieder ander moedertje...(ik ben teleurgesteld in sommige mensen) liefs ik...