-Mezelf niet-
Ik weet niet er met me is, maar ik ben mezelf niet,
de tranen rollen over mijn wangen, ik heb verdriet.
Alleen op mijn kamer, ik wil de rust in me terug laten komen,
ik voel me eenzaam en machteloos, ik kijk naar de vogels hoog in de bomen.
Ik wil alleen zijn, geen gezeur en niemand om me heen,
alleen zijn op een groot oppervlak,
ik wil naar het bos, de geur van vallende bladeren ruiken,
ik beeld het me in en voel me op mijn gemak.
Pratend, gillend, huilend ren ik het bos door,
ik stop, ik kan niet verder, ik word tegen gehouden, iemand houd me een spiegel voor.
Ik kijk naar mezelf en begin na te denken, waar ben ik mee bezig, het mag niet langer zo gaan,
en het klopt, het is de waarheid, het mag niet, ik wil het niet, ik ben mezelf niet meer en laat stiekem een traan.
En dan dringt het tot me door, ik moet eerlijk zijn, ik moet me volwassen gaan gedragen,
en als het even niet met me gaat, kan ik mijn ouders en mijn vrienden om hulp vragen.
En ik zie het nu ik eerlijk ben, gaat het een stuk beter, ik ben mezelf weer,
en als het even niet meer gaat, denk ik mezelf weer in het bos.
Keer op keer...