Een lief meisje als jij, wie had er ooit gedacht?
Vier lange maanden alleen in Australië, de kracht,
Die wij elkaar gaven, zal zijn weg moeten uitbreiden,
Jouw glimlach zal mij met 1000 km afstand ertussen moeten verblijden.
Een traan over mijn wang, is mij niet duidelijk,
Want dit westerse deel komt weer na 4 maanden zuidelijk,
Maar Emmi is dan nog niet klaar met haar trip,
Een half jaar naar Zweden, het thuishonk van deze kip.
Deze twee reizen, een nieuwe ervaring voor jou,
Maar wie had er gedacht dat je werkelijk vertrekken zou?
Wie had er gedacht dat we je zouden moeten missen, een jaar,
En nu na ons slagen, is het moment dus toch, soort van helaas, daar.
Toch vind ik het mooi, dat ondanks jouw ingehouden persoonlijkheid,
Door tegenslagen die je meemaakte op je havo, nu van bevrijd.
Je je vleugels openslaat voor een nieuw avontuur, ver van hier en van de hele mik,
Dat laatste vind je niet leuk, maar je gaat toch, dat bewonder ik.
Weet wel, je zal het pad van de toekomst niet alleen hoeven te lopen,
Ik zal hem meerdere malen kruisen, en de herinneringen zullen zich ophopen,
De leukste verhalen zullen ons snel weer overkomen,
En dan zullen we er nog harder om lachen en over kunnen dromen.
We zullen meemaken, erom lachen en elkaar wederzien,
We zullen zingen en Twix herleven, met alle gevolgen van dien.
We zullen dansen, muziek maken, luisteren en onszelf weer zijn,
En na een jaar elkaar te moeten missen, lijkt me dat oh zo fijn.
We zullen vechten, ervaringen delen en alles wat er in vriendschap toe doet,
We zullen dichten als het tegenzit en samenwerken als het moet.
We zullen alles tien keer intenser beleven dan we hiervoor deden.
Alsof we nooit zullen merken, dit alles was een jaar met jou geleden.
Naar dit moment kijk ik uit, dus de tijd zal langzaam gaan,
Maar zul je beloven plezier te hebben en niets in je weg te laten staan?
Jij moet naar Australië en Zweden, voor jezelf, ondanks zo lang,
Zal onze vriendschap sterker worden, een traan over mijn wang…