Ik voel me slap,
Ik voel me leeg...
Alles verandert in één klap,
Het was ik die weer zweeg...
Ik grijp naar mijn masker en zet hem weer op...
Niets vermoedend voor de rest.
Ik prop het allemaal wel weer op,
Dat lijkt nu wel even het best...
Laat me mijn gang nu gaan!
Laat me alleen!
Laat nou geen traan!
Geef me nou geen schuldgevoel, nee geen!
Ik voel me slap,
Ik ben niks waard...
Ik wil geen eten, nee geen hap...
En zeker nog geen taart!
Ik weet het gewoon even niet meer..
Ik weet niet wat ik moet doen...
Alles doet gewoon zo´n zeer...
Ik wil weer terug naar toen...
Soms gaat het beter, echt wel waar!
Alles is dan goed..
maar dan verwdijnt het gevoel en blijf ik achter daar..
En niemand die dan wat doet...
Ik wil mijn ogen sluiten...
Even weg van alles en iedereen...
Ik wil even al mijn gevoelens bij een vetrouwd iemand uiten,
En rotgevoel of pijn hebben geen...
Mijn ogen openen bij licht...
Mooi en goed alles om me heen...
Een mooie toekomst is in zicht...
Stomme goevoelens heb ik geen...
Nee, weg van alles wil ik niet...
Maar soms gewoon van sommige dingen snap je dat?
Gewoon even weg van schuldgevoel en verdriet..
Op sommige momenten heb ik het gewoon echt even helemaal gehad...
Maar ik zou nooit weggaan...
Niet met opzet in ieder geval..
Laat even mijn laatste traan...
Dan pak ik weer mijn masker dat had ik in mijn hand al...
De waarheid durf ik niet te zeggen,
Kan het niet, durf het niet...
Moet misschien mijn grenzen verleggen,
Maar ik wil niet dat iemand het ziet...
Ik zeg gewoon wat ik denk dat ze willen horen,
Dan ben ik er maar vanaf...
Ik bouw mijn eigen toren,
Ik geef mezelf wel straf...
Het spijt me als ik lieg,
Het spijt me dat ik niet eerlijk ben en kan zijn..
Ik weet dat ik bedrieg...
Ik vind het ook niet fijn...
Maar over sommige dingen kan het gewoon niet...
Probeer dat te accepteren gewoon...
Anders krijg je alleen maar verdriet...
Ik weet dat ik je zo niet beloon...
Het spijt me voor alles...
Het spijt me echt....