Warrig
Tranen blijven stromen dan
Dieper dan de diepste zee.
Terwijl ik amper weet hoe het kan.
Woorden klonken ineens anders.
Anders dan toen in mijn bed,
Woorden waren ineens anders lief,
niet zomaar anders neergezet.
Ik word bang dan,zie je wel, zie je wel!
Boos, verdrietig, angstig, maar ik heb geen recht van spreken. Omdat ik er zo vaak aan denk, het spijt me lief, het spijt me zo!
Die tranen, ze zijn echt,
maar komen soms ineens zo snel omhoog.
Veel te snel, ook zo weer droog.
Dieper dan de diepste zee.
Schuldgevoel wat er dan ook gelijk weer is.
Altijd is.Bijna elke dag wel weer.
Het zijn echte tranen, maar geen schulgevoel nu meer.
Dit was echt de allerlaatste keer.
Dat heb ik beloofd, aan God, jou en aan mezelf.
Hoop dat ik ook zo sterk ben.
Gewoon niet meer denken af en toe.
Je hebt gelijk, want al gaat het dieper dan de diepste zee.
Een eeuwig schuldgevoel daar kan niemand iets mee.