Nooit meer
Jij zei ik onze vriendschap blijft bestaan,
ik geloofde je, had ik nooit moeten doen, je hebt me laten staan.
Ik weet het, zelf gedaan,
alleen had ik gehoopt na rust, weer als vrienden verder te gaan.
Geregeld kom ik je tegen op de chat waar we elkaar leerden kennen,
de lol, jou gelach, ik begon er aan te wennen.
Nooit heb ik jou pijn willen doen,
voor mij was het nog steeds spel, en af en toe een lollige digitale zoen.
Te druk was ik, zodat ik niet zag dat jij werkelijk iets voelde,
nu pas, begrijp ik, al die zoenen. Wat je daarmee bedoelde.
Moeite heb ik gedaan daarna, om je niet te spreken omdat ik je tijd wilde geven, door mijn fout,
het spijt me, dat ik niet zag hoeveel je werkelijk van me houd.