Ver(k)anderd..
Een gebroken dwaas ben ik,
aan de bodem van alle tranen lig ik verankerd,
geen licht dat hier nog schijnen zal,
ik ben gebroken en compleet verkankerd.
Onder in deze put gebouwd van gebarsten stenen,
kijkend naar boven met een blik in duisternis,
ogen die het donker enkel voeden,
zwarte tranen van gemis.
Zoekend naar een uitweg in het donker,
naar grotere barsten in het steen,
maar falend stop ik, wetend,
niemand geeft erom, ik ben hier toch alleen.
Een laatste poging,
vluchtig, doch niet gehaast,
niemand die boven op me wacht,
iedereen is langs me heen geraasd.
Met alle kracht naar boven zwemmend,
en terug zinkend, nog altijd verankerd,
hier zal ik nooit meer uitkomen,
verdoemd tot deze put, gebroken en verkankerd.
~*Mikey*~