Een vage roepende stem
ergens ver van mij vandaan
maar niet hard, niet duidelijk genoeg
voor mij om te kunnen verstaan.
Niet scherp, niet mooi genoeg
voor die mist van gedachten
gevoelens, nooit verwoord, maar slechts
gedoemd om op niets te wachten.
En wanneer die niets dan leed
in mij zullen veroorzaken
zal ik wensen dat ik rustig
wegzak, om nooit meer te ontwaken.
*ik heb geen zelfmoordneigingen, dat jullie het weten ;)*