Het schreeuwende verleden leeft nog...
De stem van de stilte,
het geluid van het verleden
weerkaatst nog steeds in mijn hoofd,
wetende dat het allemaal mijn fout is.
De pijn die ik voel,
de onverdraagbare kwetsures in mijn hart,
overdekt gewoonweg mijn lach.
Zo steeds weer het zelfde lied,
zelfde melodie?
Hoe de klank van ruzie,
de koude van een woord,
een mens zo kapot kan maken dat het
zichzelf niet eens een kans wil geven.
De lust van een traan,
de drang om te huilen
is zoals het altijd al geweest is,
is dus nog steeds hetzelfde.
En zoals de het lied klinkt,
zal daar nooit verandering in komen.
Ik was toen in de fout gegaan,
ik ben nog steeds dezelfde fout.
En daar kan geen oplossing iets aan doen :'(.