nog maar een paar dagen thuis en dan al een rotgevoel
niemand hier snapt wat ik bedoel
ik probeer te eten, maar het lukt niet
ik krijg eten binnen, en ik hoop dat hji dat ook eens ziet
maar hji ziet het niet, hij scheld me uit
weer nieuwe krassen op mijn huid
het wordt erger en steeds maar meer
ik voel de pijn, het doet zeer
maar het moet, ik kan niet zomaar stoppen met dat
want anders val ik in een heel groot gat
zeggen dat ik niet naar mijn beste vriend toe mag gaan..
ik vind dit egt nergens op slaan
hij is een van de enigste die me blij kan maken
en die met me kan praten, zonder mij in me hart te raken
er zijn maar 3 mensen die dat zo kunnen
en die mij ook eens een fijn leven gunnen
2 daarvan wonen veel te ver van mij vandaan
maar ik krijg van mijn ouders geen kans om naar hun toe te gaan
misschien zie ik ze wel nooit meer
en word ik verlaten...alweer
is dat wat ze willen?
dat ze mijn verdriet niet meer kunnen stillen?
er komt een tijd..
dat ik uit dit (leven) wordt bevrijd...