Dit trapje kon je maken
omhoog wilde je geraken
de wereld achter je laten
aan een draadje zo fijn
Het trapje liet je niet zakken
zo moest het zijn
In het water, in deze sloot
daar vond m’n liefste de dood
Daaronder de oude eik
takken omhelzen het water
laten schaduwen achter van licht
waterkringen weerspiegelen m’n gezicht
Zo lang de nachten
waren ook de dagen
niet alleen de duisternis
maar ook niet langer het licht
van het leven kunnen verdragen
Het einde van de tunnel kwam dichterbij
moed verzamelen
en eindelijk ben je dan vrij
Als de oude eik kon praten
zou hij je hebben gerustgesteld?
of zou hij het zo laten?
Kan het voelen hier ben je geweest
in al je zwijgen
in al je stilte
je bescheidenheid bewonder ik het meest
De treden beklom je alleen
voelde dat je dat deed
op het moment dat je verdween
je rende weg en verstopte je voor iedereen
Dit is je wil
Ik moet je laten gaan
keer je en kijk niet achterom
ook hierin zal ik achter je staan