Je draagt een zwarte masker, een masker van zwart glas.
Nog nooit heeft iemand gezien wie de man achter het masker werkelijk was.
Laat je masker vallen, laat het kapot vallen op de grond.
Laat het me omringen door scherven, bij mijn bloten voeten, zo waar ik stond.
Mijn witte jurk, wapperd op de wind.
Voorzichtig stap ik in de gondel, jij fluisterend: heb geen angst mijn kind.
Samen in een gondel, elkaar nog niet kennen.
Maar hoe langer dat ik daar in zit hoe meer ik aan jouw begin te wennen.
O, mijn lieve heer, laat me je gezicht een keer toch zien.
Ik zal het aan niemand vertellen geloof je me hart of moet je eerst mijn vertrouwen zien.
Een eenzame man, met liefdesverdriet.
Maar zijn masker af doen, doet hij helaas niet.
*
wordt vervolgd
Auteur: Fantasy | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 18 oktober 2005 | ||
Thema's: |