In de hoop dat de pijn overgenomen zou
Liet ik me in alle stilte ontgaan..
Voor momenten die een eeuwigheid in beslag namen
Troostte ik me met deze boosdoener.
De enige manier om te ontglippen
Was me wakker schudden uit de realiteit...
Mijn mysterieus verleden werd opgegraven
Ondanks ongewilde kwetsingen
Kon ik niet weerstaan aan de verleiding van het slechte.
Met een zachtheid van kwaadaardige wil
Strafte ik me lichamelijk af..
Geen angst en vrees toonde mijn uiterlijke
Aan de binnenkant verscheurde ik compleet.
De kleur van het donkerrode bloed
Deed me vreselijk heropleven..
Ik werd teruggezogen in mijn verduisterde geheim...
Onderdrukte tranen van meedogenloosheid
Stroomden door de diepgekraste wonden..
Spijt heb ik terug opgeschud uit het ongedane
Terugkeren naar het niets is mijn enige optie
Want met ondeugende handen schaam ik me enorm,
Hoe ik steeds blijf hervallen
En een nooit geheeld litteken heropen...