De snijdende wind raast door zijn versleten hart
genadeloos wordt elke kier gevonden en gevuld
gevuld met de meest ijzige en schurende kou
Zoals de wind tactloos de herfsbladeren neerhaalt
trekt deze wind de tranen diep uit zijn koude hart
zijn tranen vallen als herfstbladeren, zo licht.
Zijn kleurrijke wereld wordt met beleid leeggeroofd
onder zijn voeten een bladerlaag van een eerder leven
van de hoopvolle kleuren ziet hij in de grijze lucht niks meer terug
Met ijzige ogen en bevroren wangen daalt hij nee
wachtend tot deze dodelijke wind liggen gaat en
de winter komt die zijn wereld zal bedekken met nieuwe hoop.
(Hij gaat over mijn zieke broer)