Wat nu?
Moeilijk is het soms om je van niemand wat aan te trekken,
ik......heb het over mijn ouders, ik merkte het eerder al uit hun manier van gesprekken.
Van 's middags 5 tot 's avonds 10 na het eten, zit ik boven,
mijn contacten lopen veel via msn, maar dat willen ze niet geloven.
volgens hun sluit ik me op,
vind je het gek, als ik elke opmerking me aantrek en opkrop.
Het komt er niet uit,
in hun ogen doe ik geen fluit.
Echt, ben bang om iets verkeerds te zeggen,
als ik ruzie heb, loop ik weg, dan wil en kan ik het niet uitleggen.
Mij laten ze niet uitpraten als ik wat vertel,
het is niet interressant, maar dat van mijn zus wel.
Vaak praten ze op lager niveau tegen mij,
Sorry, dat ik dan soms boos en kwaad uitglij.
Net al ieder ander wil ik met liefde omarmt zijn,
Nu ben ik eenmaal een dochter van hun, en das al niet fijn.
Ik weet niet waarner het goed is en waarneer fout,
mijn zus, is altijd al perfect geweest, zij is hun goud.
ik ben iets anders, misschien ben ik wel lucht,
Snik snik......zucht
Graag wilde ik leven in een aander leven,
Een andere naam had me hoop kunnen gegeven.
Iemand anders zijn,
zo voel je niet je eigen pijn.
maar ik ben weer terug bij het begin,
Daar heb ik helemaal geen zin in.
gelukkig wil ik wezen,
maar dan al gauw in mijn tweede leven.
P.s. Ik heb dit geschreven omdat ik me echt niet gelukkig voel, en dit was de zoveelste keer dat het gevoel sterker was dan mij.