Het voelt alsof ik iets terug heb gevonden...
Iets dat ik voor mijn gevoel heel lang kwijt was...
Nu ik datgene weer heb, voel ik me veel sterker...
Nu voel ik me weer een beetje die Anouk die midden in het leven staat...
Dat komt door jou... Omdat jij echt luistert als ik met je praat...
Dat ik nog steds op dansles zit komt door jou...
Die angst maakt me gek, neemt bijna alle leuke dingen van me af...
Dingen waar ik vroeger van droomde, nu kan en mag... Maar niet durf...
Dat ik nog dans is een wonder, iets dat jij hebt waargemaakt...
Dat jij zoiets wel kunt, en ik zelf niet... Is iets dat me echt raakt...
Wanneer je er niet bent, is alles anders...
De tijd dat ik jou 'kwijt was' heeft er niet voor niets voor gezorgd dat het nu zo met me gaat...
Alle dingen die ik voelde en dacht bleven maar in mij...
Het iemand anders willen vertellen is iets wat ik niet durf... Niet wil...
Bang dat er daarna gezwegen wordrt, zo stil...
Jij hebt het zelf misschien niet in de gaten, hoeveel je voor me betekend...
En dat kan ik ook niet uitleggen...
Want een beste vriend als jou, nee die zou ik niet meer vinden...
Iemand die je zo kunt vertrouwen is een wonder...
Maar dat is wat jij bent... Bijzonder...
Je bent blij voor me wanneer ik verliefd ben...
Leeft met me mee bij moeilijke dingen...
Ik wil je bedanken voor het zijn van jezelf...
Want alleen daarmee bereik je het meest, zoals je ziet...
Ik wil er voor je zijn, want jou vergeten... Dat wil ik zeker niet!