Laat me vrij,
altijd weer commentaar
telkens die kwetsende woorden,
nooit een dank je wel
of een goed gedaan,
elke dag hetzelfde
steeds weer opnieuw.
ik die elke keer zegt;
dat doe ik wel voor jou,
en dat ze je daarna
niet meer nodig hebben,
niet eens een vaarwel
en ze verdwijnen zomaar...
mocht ik dat niet doen dan?
was het dan zo slecht?
steeds weer die vragen,
en ik wil er niet aan denken...
ik ben nu gewoon zo moe,
en alles om me heen
is zo donker en koud...
het verdriet wil ik niet meer
dus laat me nu maar gaan,
want ik wil weg, hier ver vandaan...