hand voor mijn ogen
staande op mijn tenen
klimmend tegen een berg
terwijl herinneringen vallen
in vorm van grote modderstromen
nat van de verspilde tranen
hef ik mijn gezicht verbitterd
dit red ik immers toch nooit
waarom moet ik het proberen
- je houdt een hand voor je ogen
hebt het lef niet om te zien
de moed niet om te vechten
je houdt jezelf blind en weg -
gil ik geluidloos verdriet
vecht tegen het onzichtbare
dat later fout schijnt gewezen
ik bevocht alleen maar mezelf
zak ik moedeloos op de grond
krimp ineen en weet het zeker
ik red dit echt niet meer zo
in mijn eentje heb ik gefaald
- er is een beter leven ergens
waar waarlijk geluk bestaat
en je vertrouwen kunt hebben
omdat het geen bedrog meer is-
snik ik uit angst en haat
hou de hand voor mijn ogen
ik kan toch niet vechten
ben te zwak, dom en lelijk
maar wil zo graag
alleen maar hier weg
me niet zo slecht voelen
als ik maar wist hoe
zou ik vechten, knokken
hulp gaan vragen inplaats
van altijd maar te zwijgen
maar ik zwijg en sta alleen
met slechts een bevende hand
om voor mijn ogen te houden