Het begon.
Hoofdstuk 1
Een nagedachtenis aan de trein kwam me te boven
toen ik er aanbelanden kwam.
Een wandeling naar de fiets om
dan te kunnen vertrekken.
Naar een plek, dichtbij.
Hoofdstuk 2
Weer wat verder in de wolken
kwam de tweede vlaag toch maar.
Het was te verwachten dat,
maar toch weer niets weten.
Hoofdstuk 3
Een verbrokkeling van de samenstelling tot
gelijmd worden door zachte,
strelende handen.
Gebrabbel en mondjesmaat meer weten.
En toch, nog steeds komt die
onzekerheid iets hoger.
En dan maar vragen,
Mag ik eindelijk nu mezelf eens kennen?
Het luisteren naar Yann Tiersen
gaf me net iets meer dan anderen deden.
En dat maakt dan maar weer,
niets weten over alles en niets.