Vluchten voor de pijn
Afspraak hier, gezellig daar
Nooit thuis
Want ik ben alleen, en dat is naar
Het huis is leeg, zo zonder jou
Vanuit mijn bed kijk ik opzij
De leegte van de kamer komt in mij
De pijn van zijn met jezelf en niet meer met een ander
Voelt als een open wond in mijn hart
Maar ik zal het toch met mezelf moeten doen
Omarm de pijn met liefde en maak een nieuwe start
Of zal ik weer vluchten…
Rennen zoals altijd
Kan ook gaan vechten
Aangaan van de strijd
Maar wat ik ook doe
Waar ik ook ben
Ik neem altijd mezelf mee
Maar het ware gevoel
Dat is wat ik ontken
Nu zit de agenda vol
En stroomt het hoofd over
’t wordt nu tijd
Dat de achtbaan gaat minderen
Pijn en verdriet gaan voelen
Zal ik nu niet meer verhinderen
Kiezen voor ontkenning
Is zo snel gedaan
Het verleden niet loslaten
En je diepste pijn niet aangaan
Of zal ik toch weer rennen
Vluchten als altijd
Vechten is geen optie
Ben moe van de strijd
Conneke: | Donderdag, juli 21, 2005 23:57 |
Hoi, had je een tijdje geen insiratie?? Ik vind dit gedicht mooi en ook herkenbaar. Maar tijd heelt alle wonden.... is echt waar!! groetjes |
|
best_friend_v: | Woensdag, juli 20, 2005 14:00 |
Mooi... altijd volhouden! Sterkte... dikke knuf,, Maaike |
|
-wanhopig-kind-: | Woensdag, juli 20, 2005 11:24 |
wooow Mooi gedicht. Zo voel ik het ook soms. Niet opgeven |
|
Auteur: Tuonra | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 20 juli 2005 | ||
Thema's: |