Soms denk ik aan de tijd waar je bij me was.
Dat je me vastpakte en niet meer losliet..tot je moest gaan.
Had ik toen geweten dat ik je niet meer zou zien,
ik zou je niet hebben laten gaan.
Ik weet dat het nu 'voorbij' is, maar je zit in
men gedachten en daar kan ik niets aan veranderen.
Zo graag wil ik je nog eens zien lachen. Jou ogen die
me verliefd aankijken, jou vingers die mijn handen
strelen, dat onvergetelijke gevoel van je lichaam dat
tegen de mijne wrijft als we knuffelden. Jou mond
waaruit die prachtige woorden kwamen die je in
men oor fluisterde. Jou zachte lippen op de mijne,
men hoofd op je schouder. Oh God wat mis ik jou.
Ik was je engeltje. Het duurt niet lang meer of
ik ben bij je men schat, al voel ik je hier en zie ik
je soms in de spiegel, ik wil voor altijd bij jou
kunnen zijn. Want hier is het maar niets zonder jou.
Je gaf men leven warmte, rust en zonneschijn. Nu je er
niet meer bent is dat allemaal veranderd. Het gaat
niet meer. Zonder jou kan ik niets meer aan. Schatje
nog even geduld, ik kom naar je toe.
Zo vlug mogelijk. Voor dit alles wil ik echt alles opgeven.
Jij hoort bij mij, ik hoor bij jou. Ik ga mezelf bevrijden
uit dit leven. Neem men hand en leidt me naar je armen.
Daar zal ik eeuwig blijven tot we naar ergens
anders willen..een verloren paradijs ofzo..