middernacht, ik voel zijn aanwezigheid al
ik hoor hem lachen, mij uitlachen
wil geen oogcontact met hem maken
want weet dat die ene blik in zijn ogen
me zal aanzetten tot dingen die ik zelf niet meer wil
probeer hem te negeren, spreek mezelf moed in
ondertussen al 1uur
voel hem dichter en dichter komen
hoor hem vanalles fluisteren;
' je bent niks waard,
ik weet dat je jezelf wilt snijden
komaan je bent slecht je wilt jouw bloed ook zien
snijden heb ik je gezegd, ik wil jouw bloed zien
straf jezelf je bent slecht!'
verward en toch nog twijfelend probeer ik hem te negeren
''neen ik wil dit niet meer
mijn littekens ze zijn niet meer mooi
ze zijn lelijk laat me met rust!
je bent niet echt dit is allemaal niet echt''
2uur, ik voel zijn aanwezigheid nog steeds
een koude akelige briesje door mijn haren
hij is er weer hij laat me niet met rust
rillingen over heel mijn lichaam
hoe moet ik hem wegkrijgen waarom doet hy dit
een donkere schaduw die me omarmt
probeer me los te wringen
hoor hem lachend afstand nemen
' ik krijg je nog zover'
3uur hij is er weer voel hem achter my staan
voel hem korter en korter komen
mijn hart die ondertussen in mijn keel klopt
kleine zachte aanrakingen die uiteindelijk
een om arming vormen
het voelt aan als een warmte
dit voelt toch wel juist aan
mijn hand die vanzelf het mesje neemt
die warmte zo fijn zo vertrouwd zo warm
eerst een kleine snee in mijn buik
'komaan schat dit is toch niks
dieper snijden je verdient het
ik weet dat je het zelf ook wilt'
niet beseffend dat het de duivel is die me dit inspreekt
neem ik het mesje en snij nog ens dieper
mijn handen bekladt met bloed
een rush die niet te beschrijven is
enkele minuten vergeet ik al mijn pijn
later weer een besef van wat ik heb gedaan
weet dat dit niet goed is maar het is de enige manier
om te kunnen slapen met een gerust gevoel
zonder die schaduw langs mij te hebben
dag in dag uit blijft hy me achtervolgen
zelf niet wetend hoe ver hij me zal krijgen
...