Voor Ruud, 24 augustus.
Ik voel me zo verlaten,
zo door jou in de steek gelaten....
waarom wil je niet bij mij zijn
met al je onzekerheden,
met al jouw pijn ?
Je hebt het heel moeilijk, nu even,
je gaat door een donkere periode in je leven,
je weet het even allemaal niet meer,
je voelt je ellendig
en alles doet je emotioneel zeer.
Maar je doet mij ook zo'n verdriet,
want de steun die ik je geven kan
die wil jij niet.
Jij vlucht weg, zoekt in eenzaamheid je steun.
Dat via een e-mail te moeten horen
gaf mij een enorme dreun !
Wat heb ik voor jou betekend?
Wat was ik voor jou ?
Een aantal maanden een pleziertje
dat je alleen maar hebben wou ?
Als je echt om mij zou geven
zou je graag bij mij willen zijn
om niet alleen liefde te delen,
maar zeker ook verdriet en pijn.
Om liefde te delen wist je mij te vinden,
om het verdriet te delen wijs je mij af.
Dat nu te moeten ondervinden
is erger dan de ergste straf.
Waarom laat je mij niet toe in je verdriet ?
Ben je dan zo blind dat je niet ziet
hoeveel ik om je geef?
ZO graag met jou verder leef ?
Jij realiseert je blijkbaar niet
dat ik langzaam verdrink in mijn verdriet...
verdriet om jouw ellende,
om jouw zorgen, om jouw pijn...
maar vooral verdriet
omdat je het niet met mij wilt delen...
niet meer bij mij wilt zijn.