Als hij langs komt voel ik me zo gelukkig.
Hij geeft me een gevoel dat niemand anders mij geef.
Een raar gevoel, maar een fijn gevoel.
Ik kan er niks aan doen ik heb het geprobeert te stoppen maar ik kom er niet van af.
Als ik naar hem kijk, in die mooie ogen smelt ik hellemaal weg.
En dan wou ik dat niemand ons in de weg leg.
Maar hellaas zal het nooit hij en ik worden.
Als hij weggaat dan zak ik in een dip weg.
Want ik weet dat hij om 5 uur naar huis gaat.
Naar zijn vriendin en zijn 2 kindjes.
Die gedacht doet me pijn.
Alleen die gedacht al dat het nooit hij en ik zal kunne zijn.