Pijn en verdriet
Men zegt wel eens “het leven is te kort”
Ik kijk dan met verbazing als ik dit hoort
Als ik dit hoorde was ik vaak bang
En dacht “mijn leven duurt al veel te lang”
Zoveel pijn en zoveel verdriet
Een ander zag dat meestal niet
Om er over te praten heb ik altijd vermeden
Er zijn er maar een paar die weten hoe ik heb geleden
Op de raarste momenten schiet het me weer te binnen
Al die vreselijke herinneringen
Men zegt “Klein kind zijn is fijn”
Maar ik had alleen maar verdriet en pijn
Ik hield me altijd heel groot
Maar dacht vaak “was ik maar dood”
Voor mij was het leven niet altijd zo fijn
Ik had vaak alleen maar verdriet en pijn
Probeer vaak voor mezelf om het niet te willen weten
Maar dit soort verdriet en pijn kan ik gewoon niet vergeten
Ik ben nu groot en men zegt volwassen
Maar voor dit soort herinneringen moet ik nog steeds oppassen
Af en toe beheerst die ene vraag nog steeds mijn leven
Waarom waren er mensen die mij zoveel pijn en verdriet wilde geven
Mijn medemens ziet mij vaak als heel sterk
Alleen jammer dat ik daar zelf soms zo weinig van merk
Ik zal deze pijn en dit verdriet altijd bij me dragen
Probeer mijn optimisme er niet door te laten verjagen
Maar heb ik weer eens pijn of verdriet
Dan blijk weer, vergeten kan ik het niet.
Er is iets wat ik inmiddels wel heb geleerd
Om jezelf dood te wensen is verkeerd
Ondanks alles is het leven het waard om te leven
Samen met mensen die om me geven.
Erna
14-08-‘01