NYLONKOUS MET TOONLADDERS
hier bespeel ik nog zo 'n partituur
geschreven op een vrouw
het lukt me niet de juiste toon te garen
de akkoorden die ik leg op de gestemde viool
van bombast te sparen
niks aanhoudends,
niks wederkerigs,
ik ga af in C - mineur
echo's van oerklanken
penetreren hol ver weg
vaag in A
de solsleutel is binnen handbereik
maar de deur durf ik niet openen
bang van menigeen
die me kritisch zal beluisteren
en horen zal wat ik voel
een éénakter blijft het zonder jou
improvisatie houdt me dichter
bij de miserabele schoonheid
'k zal blijven schrijven in mijn bundel
naast de viool, gekist
en opgeborgen ... voor onbepaalde tijd