Ik laat m’n hoofd vallen hopend dat het nooit meer recht komt,
Dat het voor altijd slapen zal en nooit meer wakker wordt.
Ik wil mijn ogen sluiten maar doe ze toch weer open hopend op een teken van jouw,
Ik wil je roepen maar je kent me amper je weet niet dat ik het goed met je voorheb.
M’n hoofd doet pijn van al die stress en al dat denken is er wel een oplossing?
Zal jij ooit levend terugkomen of zal ik je nooit meer zien of zal ik je wel zien maar dood?
Ik wenstte dat ik dood was dat ik dit allemaal niet meer hoefde mee te maken,
Maar ik wens het toch maar niet omdat ik jouw dan niet meer kan helpen.
Kom toch gewoon terug dat zou heel wat moeite besparen kom terug bij mij,
Ik hou echt heel veel van jouw en zonder jouw weet ik het echt niet meer.