Moeder staart naar mij,
net als ze mij niet meer kent,
haar gedachten, niet meer vrij,
ondoorgrondelijk dement.
Ik pak haar hand,
een vage glimlach op haar gelaat,
en met een lichte emotie overmant,
ik weet niet wat zij nog verstaat.
Overgeleverd aan anderen,
je kunt het niet meer veranderen,
begrijpend, zoals je bent,
levend naar haar end.
18-04-2005
Will Hanssen: | Maandag, april 18, 2005 18:47 |
Heel erg triest, maar je kunt het niet veranderen al zou je willen. Je hebt het erg mooi verwoord! Liefs, Will |
|
hiljaa: | Maandag, april 18, 2005 17:33 |
ik verzorg dagelijks zo'n mensen, ik denk wel dat ze geen pijn hebben maar voor de omgeving toont het zeer triestig! mooi verwoord! knufliefs--hiljaa-- |
|
m@rcel: | Maandag, april 18, 2005 15:11 |
Heel mooi geschreven en zeer graag gelezen Gr. m@rcel |
|
sunset: | Maandag, april 18, 2005 14:56 |
Voor mij herkenbaar geschreven. En integer mooi verwoord. Liefs / sunset |
|
Klaes: | Maandag, april 18, 2005 14:20 |
Nog even een toevoeging,dit gedicht maakte ik in 1987,mijn moeder overleed een week voor kerst in 1989 | |
neznaj: | Maandag, april 18, 2005 14:05 |
Voor kinderen moet het wel heel pijnlijk zijn je moeder zo te moeten zien. Ik denk ook dat je moeder niet lijdt, misschien is dit een schrale troost. Han | |
Godsend: | Maandag, april 18, 2005 13:55 |
sow...goed beschreven, wel harde realiteit. Sterkte! | |
Raira (Ria): | Maandag, april 18, 2005 12:19 |
Moeilijk he om ze zo te zien teruggaan en naar het eind toe leven maar mooi verwoord je gedicht liefs Raira |
|
Auteur: Klaes | ||
Gecontroleerd door: kitty23 | ||
Gepubliceerd op: 18 april 2005 | ||
Thema's: |