terugdenkend aan die dagen,
vol haat en vol pijn,
ben ik aan het ontwaken,
weet ik terug hoe het voelt om in leven te zijn.
de littekens die myn arm hebben beschreven,
geven een gevoel van waardigheid,
laten zien wie ik ben,
tonen al de dagen van spijt..
verzonken in een depressie,
tranen laten om niets,
gewoon telkens weer wenen,
treurend om het verlies..
ik begin de pijn te missen,
hield van al dat bloed,
wou dat ik myn geheugen kon wissen,
misschien kwam dan alles goed..
minder eten,
altyd stil,
myn eigen goed gewoon vergeten,
altijd kil