zwemmend in medelijden,
praat je jezelf goed.
Me eerst laten verdrinken,
in de eenzame,
koude wereld van haat.
Tranen rolde,
glasscherven sneden,
anderen troostte...
Geen warme vrienschap
beschermde me,
tegen de snijdende kou
van verdriet,
die je veroorzaakte.
Zucht maar,
als je dit gedicht leest.
word maar boos.
je hebt je best gedaan
het goed te maken,
en ik accepteerde je verondschuldegingen
niet.
in de steek gelatenen
veranderen in standbeelden
zonder vergiffenis.
Zonder hoop,
zonder woorden.
Enkel dat niemand
te vertrouwen is.
Vriendschap,
1 grootte leugen.
*dit heb ik geschreven, niet zo lang geleden toen ik zag hoe veel van de mensen van wie ik dacht mijn vrienden te zijn, besloten mij links te laten liggen of koudweg te laten vallen...
ik wist ook wel dat het deels aan mezelf lag, omdat ik niet echt een zonnetje was, maar ze gaven me een heel rot gevoel... *