Tranen van geluk maar ook van verdriet,
Jij begreep me niet..
Ik was heel blij,
Want ik kon je leren kennen je was bij mij..
Maar toch mijn verdriet is er ook,
Want het was zo plotseling dat je in mijn leven opdook..
Mama, Opeens kom je in mijn leven,
Je belooft alles, wil me alles geven...
Maar dat was allemaal gelogen,
Achteraf voelde ik me voor de gek gehouden, door jou zo bedrogen..
Je maakte me belachelijk om jezelf goed te praten,
Maar wat als ze nu eens wisten wat er was, stel voor ze kregen het in de gaten.
Iedereen maakt fouten, ook ik..
Alleen jullie maakte van mij de slechterik..
En opeens heb je me weer nodig, kom je weer opnieuw,
En verwacht je van me dat ik alles zal vergeten, het even weg duw...
Maar dat kan ik niet meer,
Laat me niet meer voor de gek houden, niet nog een keer..
Want ik was niet te redden, het zou nooit meer goed komen met mij,
Dat is was je tegen papa zei...
Daar had je opeens ook weer contact mee,
Je wou me voor zijn bij alles wat ik dee..
Nou, dan stel ik je teleur,
Want voortaan wijs ik jou de deur..
Je kan me niet meer raken,
Je kan me niet meer kapot maken...
Die tijden zijn voorbij, ik ga het maken ookal is het zonder jou..
Ik zal je respecteren, maar ik zal nooit kunnen zeggen dat ik echt van je hou..