Lettermoe & levenslui
Misschien wel de laatste...?
Misschien wel de laatste zinnige door mijn hand.
Misschien wel de laatste mooie rijm van mijzelf de wereld ingestuurd.
Ik voel dat er een lek in
Mijn inspiratiebron zit.
Ik snuif de woorden die ik zelf kap teveel.
Literatuur gaat er met een vloeibare lepel in
terwijl overal op mijn lichaam bubbels zwellen
Ga ik door overdossissen magie te spuiten in deze lege onbeaambde wereld, in dit hok waar ik enkel computer en kladblok heb.
Om mij neer te halen.
Elke morgen ontwaak ik
Met de angst dat ik alles
Mijn gave, mijn ideeƩn, mijn vrienden
Mijn herinneringen, mijn familie
Mijn beeltennis kwijt ben.
De gave van omschrijven lijkt elke
keer verder weg te drijven naar een
een ander eiland.
Ik leef teveel, constant in onzekerheid.
De enige zekerheid die ik heb om vast te houden
Is dat ene lied dat zich steeds tussen mijn oren herhaald.
De keuzes hebben zichzelf en hun gedacht
op de Voorgrond geduwd,
en dat is Niet het geen waar ik voor sta.
Teveel ben ik het verkeerde personage in het verkeerde
Verhaal, hoofdstuk, Boek.
Als leven altijd zo hard zal bijten
Krijg ik schrik.
En nu met dit alles er door heen gedraaid
Sta ik op doorbreken in mijn droomvak
Begin ik eindelijk in mijzelf te geloven.
En nu, nu ik zoveel doormaak worden
er zoveel kansen in mijn auterskast geschoven.
Een overdosis teveel blijft hangen tussen leven en dood.
Maar uit welk genre is deze dosis?
Het sarcasme geraakt met moeite en zonder kracht langzaam
Terug uit de grond gegraven.
Mijn slechte kant die milder was is plots terug
wilder, maar morgen is het waarschijnlijk weer weg.
Ik voelde achterlijk aanslaan maar ik heb terug geslagen
Op het moment van licht in deze puinhoop
Maak ik de ene fout achter de andere maar kan ik aan
De andere kant mijn successen niet meer op 10
Vingers tellen.
Op het moment van geluk ween ik te veel
en lijkt troost van eender wie ergens in een issoleercel
gepropt zodat ik ze niet kan grijpen.
Het bekijk beschijnt me meer als alledaagse pulp
Als dan een unicum.
Het bessef van verlangbaar zijn is bitter grof
Breekt me noch meer af.
Ik zit op de bus terug van mijn doel.
Maar weldra stap ik op de juiste.
Opgebrand voor even en altijd alleen.
Alles leek even nuteloos als het van deze handen kwam.
Elk van mijzelf loopt me noch altijd een beetje voor de voeten.
Koud en leeg.
het liefst wil ik als een klein kind weglopen van de wereld
in een diep bos en zorgen dat niemand me vind.
Verslindt
Niemand die me echt gaat missen
Voor geen enkele noodzakelijk.
Ik voel me afgeslagen, aangerand, mishandeld
maar ben dat nooit geweest
Nu alles paradijs word zie ik enkel duisternis.
(maar wat als de duisternis mijn paradijs is)
Niets zit nog goed.
Mijn bescherming staat offline,
En de goorste dingen laten me koud...
Wat heb je met zoveel mensen die je steunen
als de dood je het meest steunt.
Wat als de enige goede
herinnering die ik wil achterlaten
is dat iedereen mij zo snel mogelijk vergeet?