Als ik alleen jouw naam hoor,
dan word ik boos.
Boos van binnen en verdrietig van buiten.
Waarom praten we over vroeger?
Het kan niet anders ik weet het,
je bent hier niet meer.
Voor mij leef je altijd in mij hart.
Maar waarom moest je weg?????
Je had niks verkeert gedaan,
je hoort hier bij de mensen waar je om geeft!!!
Maar goed ik kan het niet terugkeren.
Het is zo ik moet er een keer aan wennen.
Als ik langs je huis fiets,
voel ik me zo raar.
Je huis waar je nu niet meer bent,
het voelt leeg.
Hoe het komt dat ik hier nog steeds mee zit weet ik niet,
maar ik vind het moeilijk zo.
Je was er echt altijd.
Te vaak zelfs je moest aan jezelf denken,
niet altijd aan anderen.
Zo was je nou eenmaal,
dat weet ik.
Stel ik me niet aan?
Moet ik niet eens ophouden met mijn verdriet voor jou?
Ik weet het niet meer.
Verdwaald ben ik erin,
wat moet ik nou.
Het praten over jou lukt me nu niet,
ik weet dat het helpt.
Ik heb gelukkig goeie vrienden aan
wie ik het kwijt kan.
Het lukt me allemaal wel.
Maar heb de tijd nodig.