Duister.
Soms lijkt alles om me heen zo zwart,
zo grauw en kleurloos, zo koud en hard.
Ik zie dan minder van de mooie dingen,
welke ik eigenlijk zou moeten bezingen.
Het licht maakt plaats voor een donker duister.
En die stilte eromheen, ik hoor niets, terwijl ik zo goed luister.
Het is alsof het me totaal omringt,
en al het mooie uit me wringt.
Maar dan gelukkig zijn er in de verte van die kleine stipjes licht.
Die maken dat ik leven kan, en geven mij de glans op mijn gezicht.
Martine Gieze: | Zaterdag, februari 26, 2005 16:59 |
'het was zo donker,dat ik overal lichtpuntjes zag'...Loesje heel mooi/intens/hoopvol verwoord! liefs,Mart |
|
Rouge17: | Zaterdag, februari 26, 2005 11:23 |
Mooi gedicht en erg herkenbaar. Wat kan je nog meer zeggen? Gewoon erg mooi. Rouge |
|
sunset: | Zaterdag, februari 26, 2005 08:19 |
Mooi, hoopvol. Liefs / sunset |
|
Auteur: Reminder | ||
Gecontroleerd door: Pieps | ||
Gepubliceerd op: 26 februari 2005 | ||
Thema's: |