130 km had ik gereden,
alleen om bij je te zijn.
Ik wou je zien,
ondanks dat ik wist dat we niet alleen zouden zijn.
Ik zag je staan en alles stopte...
Men hartje sprong over,
ik hoorde de muziek niet meer
en de kamer leek precies zo helder verlicht.
Ja, men engeltje was daar
en ze deed de kamer stralen.
Als een magneet trok je me aan.
Ik moest naar je toe!
Ik groette je op een neutrale manier,
het kon niet anders...
Maar ik keek naar jou en dacht,
wauw, wat ziet ze er toch weer geweldig uit!
De avond vorderde, tot jij naar huis ging.
Ik bleef achter.
Ik voelde me alleen,
stond daar wat verloren...
Nu zit ik de hele tijd te denken,
aan hoe het zou moeten zijn.
Jij en ik, wij samen,
gewoon samen gelukkig zijn.
Ik zat wat in de put,
maar dan was er je stem, je lieve lach
en als bij toverslag voelde ik me beter.
Hoe doe je dat schat?
Heb je magische krachten?
Kan je toveren?
Hoe je het doet, dat weet ik niet,
maar ik voel de magie tussen ons.
*Schat, vandaag, 14 februari, is het exact 2 jaar geleden dat we mekaar voor de eerste keer zagen en ik ben nog altijd even gek van jou als van de allereerste seconde dat ik je toen zag toen je me kwam halen op men werk...
Je bent misschien niet zo voor valentijn, maar deze dag zal voor mij altijd de dag zijn dat ik jou heb gekregen en vanaf dan was ik hopeloos verloren... We hebben het proberen ontlopen, ontkennen en ervan weggevlucht en het hielp niets, we kwamen terug bij mekaar...
Lieve schat, ik wil maar zeggen, ik hou van jou, al 2 jaar, jij bent het die ik wil! Jij en niemand anders!*