Ach Mama,
je geest fluistert je dingen in,
die je niet begrijpt
je gedachten ,je herinneringen
zijn verdwenen.
Je tast in het duister
en met een hulpeloze blik
kijk je mij vertwijfelt aan.
Ik weet niet meer zeg jij
wie dat is op de foto...
ben je nu boos op mij?
Je wijst naar een andere foto,
je zegt;
Dat ben ik!
Ik zeg;
nee mams ,ik ben niet boos
en zeg;
ja,dat ben jij!!!
Wat goed van je!!!!
En met tranen in mijn ogen
ga ik naar een andere foto........
Wie is dat????
Rien de Heer: | Woensdag, januari 19, 2005 23:36 |
Heel goed verwoord. Ik herken heel veel in dit gedicht. Vlak voordat mijn vader overleed begon hij ook enigszins te dementeren. Heel knap en herkenbaar geschreven. Groetjes, Rien. |
|
Mamke: | Woensdag, januari 19, 2005 19:11 |
Slik.....kippevel, je ouders zien veranderen in een andere persoon, dat lijkt me zo moeilijk. Het verwoorden in een gedicht helpt misschien. Gr. Mamke |
|
psych: | Woensdag, januari 19, 2005 19:07 |
mooi en lief en droevig,,,liefs,,,psych,,, | |
Lia : | Woensdag, januari 19, 2005 18:42 |
erg is dit... wel erg goed beschreven... knuffie, Lia | |
Auteur: jackie lokker | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 19 januari 2005 | ||
Thema's: |