Een walnoot gevoel,
Ik voel me net een walnoot,
het is net of ik wordt beschermd door een dikke laag harde korst,
de korst genaamd ouderliefde.
Ik wordt omringt door het omhulsel, bang dat ik val,
bang dat ik kapot ga of dat ze me kwijt zijn.
Ik snap hun bezorgdheid,
ik weet dat ze veel om me geven,
maar ik ben niet kwetsbaar.
Laat me nou toch eens gaan,
op eigen benen staan,
is het dan zo moeilijk om me wat ruimte te geven,
me door jullie beschermende kort te laten breken?
Jullie houden me klein,
is dat wat jullie willen,
als dat zo is dan ben ik hier weg.
Ik snap dat jullie dit doen omdat jullie van me houden, maar wees dan wat minder bezorgd.
De volgende keer moet je niet zo schreeuwen mama,
want ik hoor je zo ook wel gewoon,
ik probeer me in te houden zo rustig mogelijk te houden.
Voor het eerst sinds tijden is dat gelukt,
het heeft de situatie gered.
Nu is het weer goed, maar het walnoot gevoel is nog niet verdwenen,
dat is pas weg wanneer jullie me door de kort hebben laten breken.