Momenteel...
momenteel zit jij nu in de ban van je familie!
terwijl je misschien wel voor één keer op school wou zitten en doen alsof er niks gebeurd is.
al lange tijd hoopte je elke dag opnieuw op genezing voor je pa!
elke dag zei men je dat alles inorde zou komen en dat je pa ooit op een dag terug zou gezond zijn, en samen terug zou kunnen voetballen met jouw,...
zoals je ook steeds opnieuw vertelde "Pa en ik, wij kunnen alles aan samen!"
maar ditmaal had je jouw vergist..
ik weet nog hoe jullie konden kibbelen over wie er nu eigenlijk gewonnen had in jullie zelfgemaakte wedstrijd.
toen vroeg je steeds aan mij wie was gewonnen ..
ik bleef steeds neutraal... er is die tijd toen wat afgelachen..
maar plots, een eind geleden viel die leuke tijd in elkaar en werd alles één groot verdriet!
pa was ziek, hij had kanker.. toch werd nog veel plezier gemaakt in huis en was het net alsof er niets aan de hand was.
De laatste weken werd alles anders.
Pa bleef steeds "nog" harder vechten tegen dat monster.
Hijzelf bleef erin geloven dat hij het beest dat over zijn lichaam verspreid zat kon overwinnen.
Hij bekeek het als een spel.
En als je genoeg oefende was je de winnaar!
Zo zei hij de laatste dagen tegne jouw ..
"Ik denk dat ik de strijd verloren heb..!"
Toen jij me zei dat jouw pa vlug achteruit ging en dat het bijna zo ver was, vroeg je me ook of ik je wou steunen..!
Dat zal ik zeker doen!
Jij hield je sterk en liet sinds die dag dat je het wist geen enkele traan..
Wat ik wel zag is dat je nu meer in je eigen wereld leeft en dat je pas later je klopje zal krijgen, en dan zal ik er zeker weten voor je zijn !
We zullen allen je papa missen, maar vergeten doen we niet !