Tranen die over m'n wangen stromen,
je weet niet wat je me hebt aangedaan,
je angst blijft maar terugkomen,
ik hoop dat het ooit over zal gaan.
Ik hoop dat ik het achter me kan laten,
dat ik de foto gewoon kan zien,
zonder dat ook maar 1 traan mijn oog zal verlaten,
en dat de angst niet terugkomt bovendien.
De ene keer ben ik blij,
dan zit ik er weer over te treuren,
je weet niet wat het betekende voor mij,
dit had gewoon nooit mogen gebeuren.
Ik heb een tijd lang mezelf de schuld gegeven,
maar dat klopt niet, ik zei nog 'Blijf van me af! Stop!'
de 1e keer had ik nooit zo willen beleven,
die angst die je me hebt gegeven, ben lang niet bovenop.